در عاشورا دعوا بین دو نوع دیندارى بود

در عاشورا دعوا بین دو نوع دیندارى بود، یکى دیندارى تا مرز فداء و ایثار جان و مال و اسارت بچه ها و زنان و شلاق، و دیگرى دیندارى تا مرز امنیت و رفاه و احترام اجتماعى و ثروت!

بعضى آرزو دارند به هر قیمتى پیر شوند و در رختخواب بمیرند، این تنها آرزویشان هست، بزرگ ترین آرزویشان پیر شدن و در رختخواب مردن است، چنین کسانى با همه چیز به شرط چاقو رو به رو می شوند، یعنى به شرط منافع خودشان، چون هدف، زنده ماندن است. هدف این ها زندگى به هر قیمت ولو یک روز بیشتر است.
این یک نوع مذهبى بودن است، یک نوع دیگر هم، مذهبى بودن یاران حسین است که در راه کربلا قاسم که یک نوجوان سیزده ساله است، می گوید ما داریم به سمت مرگ می رویم، امام از او می پرسد که نظرت راجع به مرگ چیست؟
می گوید "احلى من العسل" مرگى که در راه حقیقت و خداست، از عسل شیرین تر است.
این هم یک جور مذهب است، یک عده هم مذهبى هایى هستند که به چیزى ایمان ندارند، مذهب برایشان فقط یک فرم اجتماعى است، یک روش زندگى در کنار بقیه روش هاست، ایده و عقیده ندارند، فقط تاکتیک دارند، و آن هم هر روز عوض می شود، چون هدف تامین منافع است که هر روز باید به یک نحو تامین شود، و این ها براساس منافع تصمیم می گیرند، نه بر اساس عقاید.
امام فرمودند که این ها انسان هاى آزاد نیستند، برده اند، برده زندگى به هر قیمت، مذهبى اند ولى مذهب شان، مذهب چانه زنى و چرتکه اندازى است، مذهبى ها زیادند ولى بلاء که بیاید، ابتلای سرخ و خونین که بیاید، دینداران کم اند. همین هایى که خیلى زیادند، کم می شوند.

تعبیر من از این تیپ آدم ها این است که این ها در حکم چهارپایان سیاسى هستند که همیشه در خدمت قدرت هاى یزیدى اند، ولو به امام حسین هم احترام بگذارند.

هواداران سکوت و سازش براى یک روز زندگى بیشتر، هواداران دین بدون جهاد، تقوى بدون شهادت، ایمان بدون رنج.
در حالی که امام حسین می گوید: " مجاهَدَةَ العَدُوِّ فرضٌ على جمیع الاُمّة لو ترکوا الجهاد لَأَتاهم العَذابُ "

نبرد خونین با دشمنان واجب دینى است بر همه مردم، جامعه اى که جهاد را ترک کند، از هر طرف عذاب بر سرش خواهد ریخت، در دنیا و آخرت.